ใบสั่งหรือยาสั่ง

ใบสั่งหรือยาสั่ง

การทำการค้ามีหลักง่ายๆ อยู่สอง "ส."

ส. แรกคือ "เสนอ"

ส. ที่สองคือ "สนอง"

เรื่องการ "เสนอ" นั้นเป็นเรื่องไม่ง่าย ต้องเดาใจ-คิดแทนลูกค้า

ถ้าเสนอแล้วไม่โดนก็หมดสิทธิ์-ปิดประตูขาย

แต่การ "สนอง" เป็นเรื่องไม่ยาก เพราะลูกค้าเป็นคนอยาก หากหาให้ได้ก็แฮปปี้

คำคมในตอนนี้จึงนำศัพท์ฮิตที่เกี่ยวกับความต้องการของนักสะสมที่อยากให้เซียนช่วยสนองมาเสนอ

คงโดนใจนะครับ

ใบสั่ง : คำสั่งให้ช่วยหาพระ

มีนักสะสมพระประเภทหนึ่งซึ่งปรารถนาอยากได้พระที่ตนสนใจ

แต่ไม่สะดวกผจญภัยตามล่าหาเองด้วยสาเหตุนานัปการ

จึงเล่นง่ายใช้วิธีออก "ใบสั่ง" ให้เซียนขาประจำนำมาสนอง

ใบสั่งในวงการพระเครื่องชนิดนี้จะไม่เหมือนกับ "หนังสือสั่งให้ปฏิบัติตามที่แจ้งไว้" อย่างความหมายตามพจนานุกรมของคำว่า "ใบสั่ง" ทั่วๆ ไปในวงการอื่น

ไม่มีการออกเป็นลักษณะเอกสาร ไม่ปรากฏเป็นหลักฐานยืนยัน

หนำซ้ำ...ไม่ถือเป็นข้อผูกมัดใดๆ ทั้งสิ้น

มีเพียงสัญญาปากเปล่ากับความไว้เนื้อเชื่อใจ ระหว่างลูกค้ากับเซียนพระ

เพียงเพราะอยากผูกสัมพันธ์ เอาใจลูกค้าที่เคยคบหา-ซื้อขายกัน

เผื่อจะได้มีโอกาสขายพระฟันกำไร ดีกว่านั่งรอใครก็ไม่รู้อยู่แต่เพียงในร้าน

แน่นอนว่าใบสั่งนี้มักจะสั่งในช่วงที่ "ผู้จะซื้อ" เกิดอาการ "ฟิต" เป็นที่ตั้ง

แปลว่าต้อง...ทันใจ

เหมือนสั่งอาหารตอนหิว...ต้องให้ไว เสิร์ฟไม่ทันเดี๋ยวท่านอารมณ์เสีย

และมักสั่งในช่วงที่สถานะทางการเงิน-การคลังของคุณลูกค้ามีความคล่องตัวสูง พร้อมที่จะจ่าย

แปลว่าต้องให้ได้...ทันเวลา

ถ้าช้าเกิน-เงินของพี่เค้าจะไปเที่ยว...เดี๋ยวจะอดขาย

ในบางรายที่เป็นนักเล่นพระกึ่งพุทธพาณิชย์ ยึดติดแต่เรื่องมูลค่า

ก็มักออกใบสั่งในภาวะที่พระนั้นๆ อยู่ในกระแส เป็นช่วงขาขึ้น-คึกคัก มีแนวโน้มว่าจะมาแรง...ได้อีก

แปลว่าต้อง...ทันกระแส

หากกระแสแปรเปลี่ยน...ใบสั่งก็เปลี่ยนแปลง

บ่อยไปที่มีใบสั่งจากลูกค้าขาใหญ่ใจเติบชนิดที่ว่า "แพงไม่กลัว...กลัวไม่สวย"

แต่ความแพงและความสวยของแต่ละท่านไม่เท่ากัน

อีกนักสะสมแนวเสี่ยสั่งลุยคุยโตบางท่านก็สั่งแบบเหมาๆ "มีเท่าไหร่...เอาหมด"

ก็ดันลืมถามย้ำว่า "เท่าไหร่" ของเฮียน่ะ...มันเท่าไหร่กันแน่...กี่องค์กันจ๊ะ

แล้วไอ้ที่ว่า "เอาหมด" น่ะ...หมดเขตจะเอาเมื่อไหร่

บางเซียนที่เพิ่งไต่เต้าจะหาพระด้วยวิธีจับเสือมือเปล่า แบบที่เคยเล่าในศัพท์ "ไทเกอร์"

โดยตีสนิทติดต่อขอหิ้วพระจากเซียนทั้งหลายเพื่อนำไปขายตามใบสั่ง...แต่ตังค์ยังไม่จ่าย

หากขายไม่สำเร็จ ยังกลับไปคืนได้...สบายตัว

บ้างเลยแอบอ้างมั่วๆ ว่ามีใบสั่ง ทั้งที่ความจริงก็แค่อยากเก้อพระไปเร่ขาย

การทำแบบนี้บ่อยๆ ก็ดูไม่ค่อยดี ศักดิ์ศรีเซียนเค้าไม่ทำ หรือทำก็ไม่เก้อซี้ซั้ว

แต่เซียนนักซื้อมือไวใจถึงที่ยึดถือสัจจะบางท่าน ก็ไม่ทันทบทวนหลังได้รับใบสั่ง

จึงจ่ายตังค์สั่งต่อ-ซื้อแหลกโดยไม่ยั้ง

ยิ่งหากพระนั้นหายาก หรือเป็นของรักจากรังใหญ่

เมื่อปะทะกันแล้วจะป๊อดปล่อยหลุดมือ-ไม่ใจ ก็ผิดวิสัยเซียนตัวจริง...ต้องลุย!

หาไม่...เซียนอื่นที่ได้ใบสั่งเหมือนกัน จะพานปาดหน้าเอาไปกินซะก่อน

แต่คำพระก็สอนว่าสรรพสิ่ง...ไม่นิ่ง-แน่นอน

ซื้อมาแล้วแต่เสี่ยเค้าถอนคำสั่งลุย ยกเลิกหลบเลี่ยงไม่เอา ก็อ่วม...จมทุน

ต่อให้เป็นพระหายากราคาแพง แต่คนรุ่นใหม่ไม่แย่ง-อยากได้ เพราะอาจไม่รู้จัก...ไม่นิยม หรือแม้จะยอดนิยมอย่างพระสมเด็จ

จะมีเศรษฐีกี่รายที่ใจรักอยากได้

"ใบสั่ง" บางครั้งจึงคล้าย "ยาสั่ง" ให้ระวัง

ตั้งใจจะ ส. "สนอง" แท้ๆ เลยต้องมาลงเอยที่ ส.ที่สาม

"เสร็จสนิท" เหงาเลยพี่...แงๆๆ

คอลัมน์ คำคมคารมเซียน